45. Ongemakkelijke Situaties

Alfred in Chili

Verschillen in taal, in cultuur, in regels... geen wonder dat er af en toe wat ongemakkelijke situaties ontstaan. Vooral bij begroetingen en in discussies is het vaak raak. En om te beginnen met die begroeting: hier krijgen vrouwen altijd een zoen op de wang, of je ze nou kent of nog nooit hebt gezien. En het blijft bij één zoen, nummer twee en drie moet je als Nederlander snel vergeten. Behoorlijk wennen in het begin, want aangezien ik ook wat langer ben dan de gemiddelde Chileense, laat je een vrouw toch wat lullig met haar lippen in de lucht hangen als je niet even inbuigt voor een zoen op de wang. Nog steeds is het lastig als je Nederlandse dames in Chili tegenkomt, doen we dan drie zoenen of maar één? Meestal helpt het dan om gewoon maar even aan te kondigen wat de bedoeling is, anders blijft het gokken. Voordat ik naar Chili kwam dacht ik dat de Nederlandse directheid ook een groot probleem zou zijn, maar dat valt eigenlijk wel mee. Mensen vinden het hier best verfrissend om gewoon te horen wat iemand vindt, zonder omhaal van woorden. Het probleem ligt eigenlijk precies andersom. De Chileen is namelijk vaak erg subtiel (verhullend) in zijn uitspraken, wat betekent dat je er altijd wat achter moet zoeken. Dat doen Chilenen dus bij mij ook, terwijl ik het helemaal niet zo bedoel. Zo waren wij bijvoorbeeld twee jaar achter elkaar aan het strand op vakantie en zei ik na afloop: "Het strand was heerlijk, maar ik wil de volgende keer ook wel eens ergens anders heen." Sindsdien is mijn schoonfamilie ervan overtuigd dat ik het strand HAAT. Je moet hier dus heel goed op je woorden letten, anders wordt je van alles aangewreven. Met de taal heb ik in het begin ook stevig geschutterd. Het beroemdste voorbeeld is een visite aan ene Paula, die ik op dat moment nog niet kende. Aangekomen bij Paula's huis werden we opgewacht door een vrouw die door mijn zwager direct werd begroet met een hartelijk "Hola Linda!". Ik heb Linda dus ook hartelijk begroet en we raakten aan de klets (oftewel: zij druk in het Spaans aan het praten, ik zat er braaf bij). Na drie uur heb ik toch eens geïnformeerd of Paula ook nog kwam. Toen bleek natuurlijk dat "Linda" Spaans is voor "schoonheid" en dat we al drie uur met Paula zaten te praten. Je kunt je voorstellen dat dit verhaal nog elke keer als Paula en ik elkaar treffen uitgebreid wordt verteld... daar kom ik vermoedelijk nooit meer van af. Op de radio bij "De Wereld van BNNVARA" mocht ik er meer over vertellen.