فریاب خرد «۲۰» رآسن و آویشن

فرهنگ اصیل ایران / The original culture of Iran

دوستان . . . جی‌گر در فرهنگ گوهری ایران، پیکریابی کدام خدایان است؟ گاو نخستین=ایودات=خوشه همه‌ی جانها ، گش=گوش=خوشه ، سنبل=سه‌خوشه ، بوی خوش، با مهر و شناخت کار دارد. دارستان=نهالستان ، از میان جی‌گر (فرخزاد)، رآسن و آویشن می‌رویند. افزایش اهریمن در یزدان‌شناسی زرتشتی، و این زخم زدن و آزار و کشتن و نخست مردن و سپس بپاخاستن! ایده‌ی زرتشتی است و در فرهنگ نخستین ایران که بر پایه‌ی مهر است نبوده، و همینجاست که مسئله‌ی پیکار و جهاد و جنگ با اهریمن (خودی ناخودی)، که وجود خارجی در فرهنگ ایرانی نداشته است، پیدا و آغاز می‌شود. زین پس ایده‌ی اشغ و مهر که اساس پیدایش بوده‌اند، به کنار زده می‌شوند و خواست اهورامزدای زرتشتی است که آفریننده می‌شود! واژه‌ی کین، در اصل به مانای سرچشمه و اصل مهر بوده است، که امروزه بدان معنای دشمنی و نفرت و حسد و انتقام و جنگ داده شده است. این کار شوربختانه همان راه مبارزه با هر اندیشه و فلسفه‌ی نیکی است، که در آن چیم واژه‌ها و معنای اصطلاحات را وارونه می‌سازند، تا به دست فراموشی سپرده و نابود شوند. ولی خوشبختانه موفق نبوده و نیستند، و ما با رفتن به سراغ زبان‌های گوناگون ایران بزرگ و صد البته پاسداری و نگهداری از این گویش‌ها که گنجینه‌ی بزرگ این بینش‌های فرهنگی ایران زمین هستند، می‌توانیم از بن و ریشه آنها آگاه شویم و به چیم (معنای) نخستین (اصلی) واژه‌ها دست یابیم تا بتوانیم فرهنگمان را از سر زنده کنیم و به درستی بگسترانیم. هر چیزی را می‌توان تنها در زبان اصلی‌اش فهمید. چراکه چیم واژه در آن دست‌نخورده مانده و دهان به دهان پرستاری شده است. آویشن شیرازی=مرزن‌گوش=امرگوس که نام این گل اینهمانی با ارتای خوشه، سیمرغ، زنخدای مهر دارد. روز بیست و نهم هر ماه به نام سیمرغ (مرسپنتا) بوده است. دلیلش در چسباندن مهری میان روز بیست و هشتم که رام و روز سی‌ام که بهرام باشد بوده، که از پیوند این دو، زمان و جهان تازه‌ای، ماه دیگری پیدایش می‌یافت. همان دگرگونی بهمن نادیدنی و ناگرفتنی به سه تا یکتایی، فلسفه‌ی ایرانی