Kalithogai 92 – Desire in a dream

Sangam Lit

In this episode, we listen to the narration of a dream, as portrayed in Sangam Literary work, Kalithogai 92, penned by Maruthan Ilanaakanaar. The verse is situated in the ‘Marutham’ or ‘Farmlands landscape’ and presents a fused portrait of dream and reality.

தலைவன்
புன வளர் பூங் கொடி அன்னாய்! கழியக்
கனவு எனப்பட்டது ஓர் காரிகை நீர்த்தே:
முயங்கிய நல்லார் முலை இடை மூழ்கி,
மயங்கி, மற்று ஆண்டு ஆண்டுச் சேறலும் செல்லாது,
உயங்கி இருந்தார்க்கு உயர்ந்த பொருளும்;
அரிதின் அறம் செய்யா ஆன்றோர் உலகும்
உரிதின் ஒருதலை எய்தலும் வீழ்வார்ப்
பிரிதலும் ஆங்கே புணர்தலும் தம்மில்
தருதல் தகையாதால் மற்று
நனவினால் போலும், நறுநுதால்! அல்கல்
கனவினால் சென்றேன் கலி கெழு கூடல்
வரை உறழ் நீள் மதில் வாய் சூழ்ந்த வையைக்
கரை அணி காவினகத்து

தலைவி
உரை இனி தண்டாத் தீம் சாயல் நெடுந்தகாய்! அவ் வழிக்
கண்டது எவன் மற்று நீ?

தலைவன்
கண்டது உடன் அமர் ஆயமொடு அவ் விசும்பு ஆயும்
மட நடை மா இனம், அந்தி அமையத்து,
இடன் விட்டு இயங்கா இமையத்து ஒரு பால்,
இறை கொண்டு இருந்தன்ன நல்லாரைக் கண்டேன்,
துறை கொண்டு உயர் மணல்மேல் ஒன்றி நிறைவதை

தலைவி
ஓர்த்தது இசைக்கும் பறை போல், நின் நெஞ்சத்து
வேட்டதே கண்டாய் கனா

தலைவன்
கேட்டை விரையல் நீ; மற்று வெகுள்வாய்!

தலைவி
உரை

தலைவன்
ஆண்டு இதுவாகும், இன் நகை நல்லாய்! பொதுவாக
தாம் கொடி அன்ன தகையார் எழுந்தது ஓர்
பூங் கொடி வாங்கி, இணர் கொய்ய, ஆங்கே
சினை அலர் வேம்பின் பொருப்பன் பொருத
முனை அரண் போல உடைந்தன்று, அக் காவில்
துனை வரி வண்டின் இனம்
மற்று ஆங்கே நேர் இணர் மூசிய வண்டு எல்லாம் அவ் வழிக்
காரிகை நல்லார் நலம் கவர்ந்து உண்ப போல் ஓராங்கு மூச,
அவருள்,
ஒருத்தி, செயல் அமை கோதை நகை
ஒருத்தி, இயல் ஆர் செருவில் தொடியொடு தட்ப;
ஒருத்தி, தெரி முத்தம் சேர்ந்த திலகம்
ஒருத்தி, அரி மாண் அவிர் குழை ஆய் காது வாங்க;
ஒருத்தி, வரி ஆர் அகல் அல்குல் காழகம்
ஒருத்தி, அரி ஆர் ஞெகிழத்து அணி சுறாத் தட்ப:

ஒருத்தி, புலவியால் புல்லாதிருந்தாள், அலவுற்று
வண்டினம் ஆர்ப்ப, இடை விட்டுக் காதலன்
தண் தார் அகலம் புகும்

ஒருத்தி, அடி தாழ் கலிங்கம் தழீஇ, ஒரு கை
முடி தாழ் இருங் கூந்தல் பற்றி, பூ வேய்ந்த
கடி கயம் பாயும், அலந்து

ஒருத்தி, கணம் கொண்டு அவை மூச, கை ஆற்றாள், பூண்ட
மணம் கமழ் கோதை பரிபு கொண்டு, ஓச்சி,
வணங்கு காழ் வங்கம் புகும்

ஒருத்தி, இறந்த களியான் இதழ் மறைந்த கண்ணள்,
பறந்தவை மூசக் கடிவாள், கடியும்
இடம் தேற்றாள் சோர்ந்தனள் கை

ஆங்க, கடி காவில் கால் ஒற்ற, ஒல்கி ஒசியாக்
கொடி கொடி தம்மில் பிணங்கியவை போல்,
தெரியிழை ஆர்ப்ப மயங்கி இரிவுற்றார், வண்டிற்கு
வண்டலவர்; கண்டேன் யான்

தலைவி
நின்னை நின் பெண்டிர் புலந்தனவும், நீ அவர்
முன் அடி ஒல்கி உணர்த்தினவும், பல் மாண்
கனவின் தலையிட்டு உரையல்; சினைஇ யான்
செய்வது இல் என்பதோ? கூறு

தலைவன்
பொய் கூறேன் அன்ன வகையால் யான் கண்ட கனவு தான்
நல் வாயாக் காண்டை நறுநுதால்! ‘பல் மாணும்
கூடிப் புணர்ந்தீர்! பிரியன்மின்; நீடிப்
பிரிந்தீர்! புணர் தம்மின்’ என்பன போல,
அரும்பு அவிழ் பூஞ் சினைதோறும் இருங் குயில்
ஆனாது அகவும் பொழுதினான், மேவர,
நான்மாடக்கூடல் மகளிரும் மைந்தரும்
தேன் இமிர் காவில் புணர்ந்திருந்து ஆடுமார்,
ஆனா விருப்போடு அணி அயர்ப, காமற்கு
வேனில் விருந்து எதிர்கொண்டு.

A long, long song! Possibly the longest, we’ve seen thus far in Sangam Lit! The words can be translated as follows:

“Man:

O maiden, akin to a flower-filled vine in a forest! A fleeting dream is a thing of beauty! After burying oneself in between the bosoms of those beautiful women embraced, wanting to reunite again and again, attaining wealth for those, who stay without effort in one place, and rightfully reaching the higher world for those, who rarely do acts of righteousness, are dreams, whose nature is to make one part away from their beloved, unite with someone else, and then bring them back to their beloved! As if it were real, O maiden with a fragrant forehead! I travelled to the uproarious Koodal in a dream, enclosed by mountain-like long walls, and went to a beautiful grove on the shores of the River Vaigai.

Lady:

So tell me, O esteemed lord, with an unceasingly sweet countenance! What did you see there?

Man:

What I saw was this: Along with their beautiful playmates, akin to swans, with a naive gait that roves the high skies, and then at twilight, comes to settle down, without moving, on one side of the Himalayas, there were beautiful maiden filling the high sand dunes by the shores!

Lady:

Akin to a drum that resounds with what is thought within, whatever your heart desired you have seen as a dream, it seems like!

Man:

Do not be hasty to judge. First listen, then you can get angry!

Lady:

Speak!

Man:

This is what happened there, O maiden with a sweet smile! Women, who were like vines themselves, stood up, bent a vine and plucked flowers. Just then, akin to a fort, attacked by a furious Pandya king, clad in neem flowers, the striped bees in the grove, which were feeding nectar from the flowers, scattered, and started buzzing around the women there, as if wanting to feed on their beauty.

Among those women,

the garland ornament of one woman got caught in the swaying bangles, fighting with the bees, on the hands of another woman;

the radiant pearl in the forehead ornament of one woman was pulled by the shining, heavy earrings on the beautiful ears of another woman;

the attire worn around the lined, wide loins of one woman got caught in the well-etched, exquisite, shark-shaped anklets of another woman;

One woman, who was sulking and avoiding embraces, startled by the resounding bees, jumped to embrace the cool, garlanded chest of her lover;

One woman, holding the attire hanging down to her feet in one hand, and with the other hand, holding on to her dark tresses hanging low, filled with fear, jumped into the flower-filled pond;

One woman, as the bees swarmed around in a huge cluster, unable to chase them away with her hands, took the fragrant garland she was wearing and tried to shoo them away and then entered under an upturned boat to hide there;

One woman, who had too much toddy to drink, with eyelids closed, tried to aimlessly move her hands as the bees fluttered around, and exhausted her hands;

And so, in that flower-filled grove, akin to how vines lie all tangled together when the breeze blows forcefully, those maiden wearing well-etched jewels were bewildered by the ceaseless buzzing of the bees. This is what I saw there.

Lady:

The truth is that your women were sulking with you, and that you fell at their feet to appease them. Do not adorn this with all these stories and present it to me as if it were a dream! Is it because you think I can achieve nothing with my anger? Tell me!

Man:

I lie not! It’s truly a dream that I saw. Wasn’t the scene beautiful, O maiden with a fragrant forehead? As if shouting out, ‘Unite together and love! Separate not! Those who have been separated for long, unite together’, the black cuckoo seems to be singing ceaselessly upon the flower-blooming branches. It’s that season that approaches, the time when women and men adorn themselves with much desire and gather together in the four pavilions of Koodal and unite together in the bee-buzzing groves to celebrate the God of love, who offers the feast of spring!”

Let’s explore the nuances. The verse is situated in the context of a love quarrel between a man and a lady, owing to the man’s seeking of courtesans. These words are exchanged between the man and the lady, with the man as the principal speaker. The man starts by talking about what dreams are and to do that, he mentions the desire of those who want to embrace again and again after an intimate encounter, then attaining wealth without effort and reaching the heavens without doing righteous acts. He connects these elements saying all these things are possible in the dreams and it’s an act which seemingly takes one away from one’s beloved, makes them unite with others and then brings the person back to their beloved. Perhaps, the man is justifying his wandering with courtesans by talking about it as a dream to his lady. After that introduction about dreams, the man tells the lady that he had a dream, where he went to Koodal, and saw a scene in a forest, by the shores of the River Vaigai, a dream so real. The lady then asks him to narrate the dream to her! He replies saying he saw many beautiful women sitting on the shores of the river sand. The lady immediately says sharply to him, ‘You know the drum doesn’t speak anything other than what is in the mind of the drummer. Like that, whatever you desire, you seem to have seen in your dream’. Let’s note this intricate thought, and come back to it, a little later.

Returning, we find the man saying ‘Don’t jump to conclusions. Listen to me. Then, you can get angry, if you must’. So, the lady asks him to go on. And then the man talks about how those women got up to pluck some flowers from a vine, and at that moment, the bees that was delighting in the nectar, immediately rose high and started swarming around them. In that ruckus, the ornaments of some women got tangled in the ornaments of other women, the clothes of some gets caught in the anklets of others and so on. There was a woman, who was fighting with her husband and when the bees attacked, she immediately sought the refuge of his cool chest, forgetting her sulking; Then there was another woman jumping into the waters to avoid the bees, another one shooing the bees with her garland and running to hide under a boat, and then there was a tipsy maiden, who was brandishing her arms this way and that way, her eyes closed, and she tired out her hands. And so, they were all lying entangled, losing their fight to the bees, the man tells the lady. The lady sarcastically responds, ‘Your courtesans are fighting with you and you were falling at their truth. That’s the core truth. This you are dressing up as a dream and serving it to me’. To this accusation, the man replies, ‘No, no, no… This is no lie. It’s truly a dream. Maybe we would see it for real too.’ He explains that last line saying, even as they speak the cuckoos sing aloud in the branches as if calling all lovers to unite, because the beautiful season has arrived, and if the man and lady were to travel to Koodal, they would surely see men and women gathering together with joy, to celebrate the festival in honour of the God of love, for blessing them with the beautiful season of spring.

From his dream, the man takes the lady to a future reality and tries to win her heart. Whether he succeeded or not, we know not, but what’s undeniably true is that this is a verse that etches a dream like no other. Returning to the thought of the lady, who said ‘Whatever you desire, you dream’, isn’t that a profound understanding of human nature, preceding Freud, who said the same thing, and the science of psychoanalysis, by two thousand years? A strong statement to say the study of human mind must start from the Sangam era, for these ancient creations delve into the reality of the human mind in poetic words but with a scientist’s skill!